Het ontstaan van burgerwachten is in Nederland een duidelijke trend. Haast geen dorp of wijk blijft verschoond van het bord 'WhatsApp Buurtpreventie'. De centralisatie van de overheid in de afgelopen decennia heeft met name in kleinere gemeentes geleid tot een subtiele maar zichtbare verloedering van de leefomgeving. De ruimte die ontstaat door het steeds afstandelijker lokaal bestuur wordt ingevuld door bewoners. Zij organiseren zich op sociale media en doen bijvoorbeeld patrouilles door de buurt. Maar in hoeverre is een dergelijke burgerwacht wenselijk? Hoe gaat het lokale bestuur hiermee om? En waar ligt de grens tussen burgerplicht en bemoeizucht?

Frans Bromet volgt buurtwacht Hans Huijgen, de oprichter van de Buurtpreventie in Rhoon-Noord in de gemeente Albrandswaard. Vanuit clubhuis ‘Het Oog’ in Rhoon - onder de rook van Rotterdam - werkt sinds 2007 een groep van circa 25 niet-onverschillige burgers aan de veiligheid in de wijk. Daarvoor is dan ook een behoorlijk arsenaal aan materieel beschikbaar, van felgekleurde hesjes tot elektrische scooters en walkietalkies, veelal gedoneerd door sympathisanten. De vrijwilligers zijn de ogen en oren van de buurt. “Hier op het hoekje hebben we kortgeleden een paar dieven op heterdaad betrapt. Die waren bouwmaterialen aan het stelen. Binnen een minuut of zeven acht waren ze al klemgereden door de politie op de A15. We hadden een goed signalement, een kenteken. Dus dat was voor de politie makkelijk werken zo”. Ook het signaleren van mogelijk huiselijk geweld en mensen die ongemerkt verwilderen behoort tot de taken. “Als we zien dat bijvoorbeeld een tuin heel erg dichtgroeit en de voordeur bij wijze van spreken niet meer open kan, dan bellen we even aan en vragen we of het wel goed gaat.”

Heeft de burgerwacht ook een keerzijde? Zijn er burgers die de oplettendheid van de vrijwilligers vinden doorslaan naar bemoeizucht? Frans gaat diverse keren mee op patrouille met de groep.

Deze middag is Frans Bromet zelf aanwezig om vragen van het publiek te beantwoorden.